De in opspraak geraakte supermarktketen vervangt de cao door een eigen arbeidsvoorwaardenregeling (AVR). Jumbo gaat die AVR samen met de centrale ondernemingsraad opstellen en wil die laten toetsen door een brede vertegenwoordiging van werknemers. Maar daarmee reageert Jumbo op een manier die iets wegheeft van een verwend kindje dat zijn zin niet krijgt en via een omweg probeert alsnog zijn gelijk te behalen.
Afspraken maken voor alle werknemers
Zelfs als je als werkgever van mening bent dat een grote minderheid die lid is van de vakorganisatie bepaalt wat er met betrekking tot de arbeidsvoorwaarden moet gebeuren, is het niet handig de vakbonden buitenspel te zetten. Als bedrijf wil je immers afspraken maken voor alle werknemers.
Met de ondernemingsraad kan geen cao worden afgesloten, maar wel een arbeidsvoorwaardenregeling/reglement, een AVR. Een AVR is niet bindend en moet in de individuele arbeidscontracten expliciet genoemd worden. Daar komt bij dat leden van vakbonden zich nog verder ingraven, omdat ze zich niet serieus genomen voelen. Deze leden zijn immers de werknemers van Jumbo.
Een ondernemingsraad heeft een andere positie dan een vakbond
Als de ondernemingsraad verstandig is, ook al vormt hij een goede afspiegeling van de medewerkers in het bedrijf, geeft hij bij de werkgever (in dit geval Jumbo) aan dat de ondernemingsraad niet wenst te onderhandelen over de arbeidsvoorwaarden. De ondernemingsraad heeft per definitie een andere positie en achtergrond dan een vakbond.
Voorts vraagt het onderhandelen over arbeidsvoorwaarden de nodige kennis en vaardigheden. Voor de meeste or-leden is dat niet hun dagelijkse werk. De ondernemingsraad heeft ook minder mogelijkheden om zijn wensen en eisen kracht bij te zetten. Alleen al doordat or-leden in dienst zijn bij hetzelfde bedrijf, hebben ze een zwakkere onderhandelingspositie, wat de arbeidsvoorwaarden meestal niet ten goede komt.